ΟΥΤΟΠΙΑ – ΕΥΤΟΠΙΑ - ΔΥΣΤΟΠΙΑ

  Το μάθημα στις 18 Απριλίου ήταν τελείως διαφορετικό. Έπρεπε να μοιραστούμε σε ομάδες και να φτιάξουμε κολάζ. Το θέμα; Έλα, ντε!

  Μπαίνω το πρωί στη σελίδα για να δω την ύλη του μαθήματος. Τίποτα!

Μπαίνω με το τάμπλετ την ώρα του μαθήματος. Τίποτα!

Ρωτάω σε λίγο τα κορίτσια:«Ποιο είναι το θέμα του μαθήματος, μήπως δεν το άκουσα εγώ;» Τίποτα.

  Σε λίγο μας έδωσε ο καθηγητής 75 φωτογραφίες-ερεθίσματα, από τις οποίες έπρεπε να διαλέξουμε 2 με 3 ο καθένας. Έπρεπε να φτιάξουμε σε ομάδες 2-3 ατόμων ένα παραμύθι, να το κάνουμε κολάζ και να το παρουσιάσουμε στους υπόλοιπους. Πέρασε μία ώρα πάρα πολύ γρήγορα. Εγώ δεν έμεινα ευχαριστημένη με το δικό μας αποτέλεσμα καθόλου – δεν καταλάβαμε από την αρχή ότι έπρεπε να είναι σε στιλ παραμυθιού, δεν το πήραμε σοβαρά, δεν δέθηκε η ομάδα; Δεν ξέρω. Να το!

Ο τίτλος - Ο Βιομηχανοποιημένος Άνθρωπος

(whiteowl2016, StoryLane, khatunas) 

 

  Στις 17:00 ξεκίνησε η παρουσίαση των παραμυθιών! Δεν ένοιωθα ωραία, να πω την αλήθεια. Ήταν ενδιαφέρον, όμως. Είχα απορία να δω τα παραμύθια τα υπόλοιπα. Κάποια 2-3 μου άρεσαν πάρα πολύ.

  Τα συναισθήματα των παρουσιαστών – άγχος, να τρέμουν, γέλιο, πολύ γέλιο, αμηχανία, χιούμορ, από όλα!

  Αυτό που ακούστηκε πολύ από τα παραμύθια και μου έκανε εντύπωση ήταν – μοναξιά, άδειος άνθρωπος, χωρίς συναισθήματα, χωρίς αγάπη, σχέσεις χωρίς ουσία, αποφυγή της πραγματικότητας!

Ήρθε η ώρα να ακούσουμε το θέμα του μαθήματος!

 

ΟΥΤΟΠΙΑ – ΔΥΣΤΟΠΙΑ

  Το μάθημα συνεχίστηκε και στο σπίτι, όπως πάντα. Ενώ ήξερα τον ορισμό της ουτοπίας – το θυμάμαι από το σχολείο όταν μάθαμε για το ομότιτλο βιβλίο του Thomas More που εκδόθηκε το 1516.

«Περιγράφει μία φανταστική κοινωνία σε ένα νησί του Ατλαντικού Ωκεανού που διαθέτει ένα φαινομενικά τέλειο κοινωνικό, πολιτικό και νομικό σύστημα.

Με τον όρο/έννοια ουτοπία εννοούμε:

• τον ιδανικό τόπο ή τις ιδανικές καταστάσεις που δεν υπάρχουν πουθενά (Γι αυτόν τον λόγο ο Μορ χρησιμοποίησε στην λέξη το αρνητικό μόριο ού) και
• είναι αδύνατον ή πολύ δύσκολο να υλοποιηθούν.

Εναλλακτικά, για να περιγραφεί μία τέτοια επιθυμητή, ιδανική κοινωνία αλλά ως εφικτός και όχι ως αδύνατος στόχος, έχει χρησιμοποιηθεί ο όρος ευτοπία.

Αντίθετα, για μία φανταστική κοινωνία απόλυτης δυστυχίας χρησιμοποιείται ο αρνητικά φορτισμένος όρος δυστοπία.» ( el.wikipedia.org/wiki/Ουτοπία).

  Σε κάποιες περιπτώσεις αναφέρονται δυστοπία και ουτοπία ως αντώνυμες σε άλλες δυστοπία και ευτοπία ως αντώνυμες. Το δεύτερο μου φαίνεται το σωστό.

  Μου άρεσε πολύ το ψηφιακό τέχνημα (scoop.it) για την Ουτοπία και τη Δυστοπία με μια επιλογή σχετικών άρθρων (Χριστίνα Γκίνη).

Εκεί που περιγράφει το καθεστώς, μου θυμίζει τα παλιά κράτη – Ρουμανία του Τσαουσέσκου και Σοβιετική Ένωση του Στάλιν. Επίσης, λίγο την σημερινή Κούβα.

Για να απαντήσω στην ερώτηση τι με τρομάζει περισσότερα, θα πω τη δεύτερη κατάσταση γιατί:

• νομίζω, υπάρχει λιγότερη κατανόηση από τους πολίτες της αρνητικής κατάστασης  και
• όταν αυτό γίνεται παγκόσμιο φαινόμενο, δεν έχει ο άνθρωπος που το βιώνει μέσω σύγκρισης, π.χ. Με το διπλανό κράτος που οι άνθρωποι ζουν καλύτερα.

   Ήταν πολύ ενδιαφέρον τα βίντεο και τα άρθρα για ουτοπία – δυστοπία.

Δεν με τρομάζει πολύ το μηχάνημα που διαβάζει τα συναισθήματα του άλλου. Δεν πιστεύω ότι θα το χρησιμοποιήσει πολύς κόσμος.

Μου άρεσε πάρα πολύ το άρθρο για τον Βarry Schwartz και η ομιλία του στο TED «The paradox of choice».

Από τα βίντεο με στεναχώρησε το «What's on your mind?».

Με συγκίνησε στο «Look Up» το γεγονός ότι έγραψε τόσο μεγάλο και ωραίο ποίημα!

Πληθοπορισμός και Wikipedia:μια συμμετοχική κουλτούρα

   Κατάφερα και πήγα και στο δεύτερο μάθημα, ελπίζω να συνεχίσω γιατί έχω θέμα που να αφήνω το παιδί κάθε φορά. Σε τέτοιες περιπτώσεις μου έρχεται στο μυαλό η φράση του Γιούρι Γκαγκάριν (του πρώτου Ρώσου κοσμοναύτη) όταν έκανε πρώτο στην ιστορία της ανθρωπότητας γύρο της Γης. Καθώς ήταν σε συνεχή επικοινωνία με την Γη, λέει αξιολογώντας την πτήση:«Πέντε λεπτά, η πτήση κανονική!».

   Επειδή δεν ήξερα εάν θα συνεχίσω να πηγαίνω στο μάθημα, στο πρώτο μάθημα τα συναισθήματα μου ήταν περίεργα - δεν μπορούσα να χαρώ το μάθημα. Στο δεύτερο μάθημα ήμουν πιο χαρούμενη.

   Το θέμα του μαθήματος πάλη ενδιαφέρον – Πληθοπορισμός και Wikipedia :μια συμμετοχική κουλτούρα (Crowdsourcing & Wikipedia: a participatory culture).       Είχαμε πολύ καλό καλεσμένο – τον Μάνο Κεφαλά που είναι πολύ ενεργό μέλος της ελληνικής Wikipedia.

   Μάθαμε την έννοια πληθοπορισμός (Crowdsourcing), οποία επινοήθηκε το 2006 από τον Jeff Howe. Μάθαμε ποια είναι διαφορά του crowdsourcing με το outsourcing και είδαμε μερικά παραδείγματα. Το παράδειγμα της Wikipedia αναλύθηκε ποιο πολύ.

   Ένας από τους λόγους που μου αρέσει αυτό το μάθημα είναι ότι προσπαθεί με πολλά μέσα να εξηγήσει τις έννοιες. Παράδειγμα, σε αυτό το μάθημα είχε πολλά βίντεο. Από αυτά τα βίντεο μου άρεσε η ομιλία της Rovan Jaafar Altaia που είπε ότι όταν θέλει να μάθει κάτι, ξεκινάει ένα λήμμα στη Wikipediα. Πρώτη εμπειρία της με τη Wikipedia ήταν όταν έγραψε ένα λήμμα και το κοίταξε μετά από 2 χρόνια. Έμεινε έκπληκτη με το αποτέλεσμα – το είχαν αλλάξει και συμπληρώσει, το έχει δει πολλής κόσμος. Τη βλέπει την Wikipedia ως μέσω για να βρεις αληθινή πληροφορία, αποφεύγοντας τα ΜΜΕ, που δεν είναι πάντα αντικειμενικά. Επίσης, νιώθει ότι με το να γράφει στη Wikipedia, αλλάζει τον κόσμο.

   Ο Μάνος μας μίλησε για την εμπειρία του στην ελληνική Wikipediα. Μίλησε για τους κανόνες ουδετερότητας, επαληθευσιμότητας και απαγόρευσης δημοσίευσης πρωτότυπης έρευνας. Είναι και δάσκαλος Wikipediα – μαθαίνει σε παιδάκια να γράφουν λήμματα για την Wikipediα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι τους μαθαίνει και συναισθηματική και κοινωνική νοημοσύνη. Για μένα και αυτό είχε ενδιαφέρον γιατί δουλεύω μερικές ώρες σε έναν παιδικό σταθμό και εκεί η διευθύντρια αυτό μου ζήτησε – να μάθω στα παιδιά συναισθήματική και κοινωνική νοημοσύνη. Τελικά, είναι πολύ σημαντική!